Абдуллоҳи Ғурбатӣ – номи шинохтае дар журналистикаи тоҷик, ки бо қалами бурро ва далерии худ маъруф буд. Вақте ӯ менавишт, хонандагон медонистанд, ки матлабе ростин ва дур аз таърифу тамаллуқ дар пеши рӯяшон қарор дорад. Ӯ ба худ масъулият дода буд, ки ҳақиқатро бигӯяд, ба мушкилоти мардум равшанӣ андозад ва барои ҳифзи озодии сухан кӯшиш намояд.
Имрӯз, вақте аз рӯзҳои фаъолияти ӯ ёд мекунем, беихтиёр дарк мекунем, ки журналистикаи тоҷик як овози муҳимеро аз даст дод. Аммо оё воқеан аз даст дод? Қалами инсон метавонад аз дасташ ситонда шавад, аммо ҳақиқатеро, ки ӯ мегуфт, наметавон хомӯш кард.
Абдуллоҳи Ғурбатӣ танҳо як журналист набуд – ӯ инсоне буд, ки бо вуҷуди ҳама таҳдиду фишорҳо рисолати худро идома медод. Ӯ мехост мардум аз воқеият огоҳ бошанд, мехост ҷомеа бедор бошад ва ҳаққи худро талаб кунад. Барои ӯ касби журналистӣ танҳо як шуғл набуд, балки ҷузъи ҳастии ӯ маҳсуб мешуд.
Имрӯз, гарчанде номашро бо муҳри «ифротгаро» доғдор карданд, ҳар касе, ки ӯро мешинохт, медонад, ки ӯ ҷуз қалам силоҳе надошт. Ӯ мубориз набуд, ҷуз барои ҳақиқат. Ӯ ба ҷанг даъват намекард, ҷуз барои адолат. Ӯ танҳо мехост чизеро бигӯяд, ки мардум мешуниданд, вале наметавонистанд бигӯянд.
Вақте ҳукми сангин нисбати ӯ содир шуд, бисёриҳо сукут карданд, шояд аз тарс, шояд аз ноумедӣ. Аммо таърих ҳамеша ҳақиқатро рӯшан мекунад. Як рӯз меояд, ки мо аз ӯ ҳамчун рамзи матбуоти озод ёд мекунем, ҳамчун шахсе, ки дар роҳи сухани ҳақ азоб кашид, вале таслим нашуд.
Рӯҳи қавии ӯ ва мисли ӯҳо ҳамеша дар ёди мардум боқӣ мемонад. Агар имрӯз ӯро дар маҳбас нигаҳ доранд, фикр ва каломи ӯ берун аз панҷараҳо идома дорад. Ва он рӯз хоҳад расид, ки адолат пирӯз мешавад, зеро таърих ҳамеша зулмро маҳкум ва ҳақиқатро тантана мекунад.
