Шайхе шогирдони худро дарси ақида меомӯхт. Ин шайх дар хонааш ҳайвонҳои гуногуне дошт. Рӯзе як шогирдаш барои шайх тутӣ ҳадя кард. Тутӣ ҳар руз аз забони шайх ва шогирдонаш калимаи «Ла илаҳа иллаллоҳ»-ро мешунид ва ин калимаро такрор мекард. Рӯзе шогирдони шайх ба дарс омаданд ва диданд, ки шайх зиқ ҳасту мегиряд.
Аз ӯ пурсиданд: Эй шайх, чаро гиря мекунӣ? Шайх дар ҷавоб гуфт: Гурба ба тутӣ ҳуҷум намуда, ӯро ҳалок кард. Шогирдонаш гуфтанд: Эй шайх, ноумед машав барои шумо аз тутии аввала дида беҳтарашро меорем. Шайх дар ҷавоб гӯфт:
Гиряи ман ба хотири тутӣ нест, гиряи ман ба он хотир аст, ки вақте ки гурба бар сари тутӣ ҳуҷум кард, тутӣ фақат доду фарёд мезад, аммо он калимаи «Ла илаҳа иллаллоҳ»- ро фаромӯш кард ва ба забон оварда натавонист. Чунки тутӣ ин калимаро фақат дар забонаш меронд ва дар дилаш ҷой нашуда буд. Ман аз он метарсам, ки мабодо ин калима дар забони мо бошаду дар дилҳоямон не, пас дар он лаҳзаи марг мо ба сахтии ҷонкандан машғул шавему ин калимаро фаромӯш кунем. Шогирдони шайх ин қиссаро шунида ҳама гирён шуданду аз Худо талаб карданд, ки Худоё ин калимаро на дар нуги забонҳоямон, балки дар дилҳоямон ҷой кун. Ин қиссаро хондаму ба худ андешидам.
Худоё! чи қадар мардумоне ҳастанд, ки ин калимаро тутивор такрор мекунанд…
