و قال الله تعالي (وَقَالَ رَبُّكُمُ ادْعُونِي أَسْتَجِبْ لَكُمْ ۚ ) الغافر
Худованд (ҷ) мефармояд: Ва гуфт Парвардигори шумо маро бихонед то шуморо иҷобат кунам. ( Ғофир 60)
وٓ عٓنِ النُّعمانِ بْنِ بٓشِيرٍ(رض) عٓنِ النّٓبِيِّ (ص) قٓالٓ: » الدُّعٓاء هُوٓ العِبٓادٓةُ «
رواه ابو داوود و الترمذي. حديث حسنٌ صحيحًٌ
Аз Нуъмон писари Башир (р) ривоят аст, аз Пайғамбар(с) ривоят шуда аст, ки фармуд: дуъо ҳамон (дуъо) ибодат аст.
Шарҳ: мафҳуми ин ҳадис онаст, ки дуъо иборат аст аз изҳори ниёз ва нотавонии банда ба даргоҳи раббул- оламин ва эътироф бар ин, ки Аллоҳ(ҷ) бар иҷобат ва пазириши дуъояш тавонманд аст, хоҳ онро пазирад ё напазирад. Аллоҳ(ҷ) саховатманд аст, аз бухл барӣ аст ва ниёзманди чизе нест то онро (дуъои бандаро) барояш захира кунад ва аз бандагонаш боз дорад. Ҳамин кор айни ибодат аст.
Қозӣ Аёз раҳматуллоҳи алайҳ мефармояд: Дуъо ибодати ҳақиқӣ аст ва шоиста аст, ки ибодат номида шавад.Чунки дуъо бар таваҷҷуҳи инсон ба Худо ва иъроз аз мо сивои уст, ки айни ибодат аст.
Хотиррасон мекунем, ки то дуъои дастаҷамъӣ, ки қаблан эълон карда будем, ҳамагӣ се рӯз боқӣ мондааст. Яъне аз бегоҳи панҷшанбе то субҳи ҷумъа ва сипас дар намози ҷумъаи 28-уми октябр.
Лутфан дар хотиррасон кардани мардум саҳлангорӣ накунед.
