Дуруст 50 соли пеш дар чунин рӯзе тифле ба дунё омад, ки ҳама бо гиряи ӯ механдиданд. Хонаводааш аз омаданаш шодӣ мекарданд, вале ӯ гиря мекард. Мисле, ки медонист дар ин дунё ба ӯ зулм мешавад. Медонист, ки асири хашми девсиратони золиме мегардад ва бегуноҳ ба зиндон меравад. Аммо ӯ инро намедонист. Тифл бузург шуду мактабро тамом намуд. Сипас ба таълими улуми динӣ машғул гардид. Донишгоҳи давлатии шаҳри Кӯлобро ҳам хатм кард. Дар ин муддат ҳамеша ба фикри беҳтар кардани зиндагии мардумаш буд. Барои хидмати беҳтар кардан ба Ҳизби Наҳзати Исломии Тоҷикистон пайваст. Дар ҳизб ҳам фаъол бувд.
Бо ин ҳам иктифо накард. Ба соҳибкорӣ рӯ овард. Корхонаи дару панҷараи пластикӣ роҳандозӣ намуд. Мехост аз ин роҳ ҳам ба миллату ватанаш нафъе расонад. Ба ниёзмандони атрофаш ҳам кумак мекард. Инсони бофарҳангу саховатпеша буд.
Аммо дар панҷаи зулми золимон асир афтод. Аҳримансифатоне ин рафтору аъмоли ӯро барои худашон хатар пиндоштанд. Онҳо аз шиори хидмат ба мардум тарсиданд. Садоқат ба Ватан барои мақому мансабашон таҳдид буд. Аз шиори Имон ба Худо ларзиданд. Зеро ҳаркасе ба Худо имон дошта бошад худро намефурушад ва ба Ватану миллаташ хиёнат намекунад. Ба ҳамин хотир ӯро номардона зиндонӣ карданд.
Ӯ на замини Ватанашро ба касе фурухта буд, на мансабу мақомҳои ҳукуматашро ба авлоду наздиконаш фурухта буд. Ӯ на роҳи мардумашро пулакӣ карда буд ва на барқи онҳоро барои нафси худаш ба ҳамсоягонаш фурухта буд. Ӯ на худашро пешвову берақибу бемонанд эълон карда буду на бо Худову Расулаш ҷанг эълон карда буд.
Танҳо гуноҳаш ин буд, ки Худашро нафурухт.
Абдусамад Ғайратов дар соли 1967 дар Кӯлоби бостонӣ чашм ба ҷаҳон кушод. Ӯ имрӯз зодрӯз дорад. Аммо зодрузашро дар кунҷи зиндон мегузаронад. Чигуна ва бо кӣ намедонам. Вале медонам, ки имрӯз зодрӯз дорад.
Эй асире, ки рӯҳат аз ҳамаи золимон озодтар аст!
Дуо мекунем, ки зодрузи баъдиатро дар хонаат ва дар ҳалқаи фарзандону пайвандонат ҷашн бигирӣ!
Худованд ёру ёварат бошад Абдусамади азиз!
Зодрӯз муборак эй асири хашми девон!
